|
orbita: 354,760 km od Neptuna
średnica: 2700 km
masa: 2.14e22 kg
Odkryty przez Lassell
w 1846, parę tygodni po odkryciu Neptuna.W mitologii Greckiej , Triton to bóg morza , syn Posejdona (Neptun); zwykle portretowany jako posiadacz korpusu i tułowia ludzkiego i rybiego ogona.
Triton był badany tylko przez jeden pojazd kosmiczny Voyager 2 25 sierpnia 1989. Niemal cała nasza wiedza na jego temat pochodzi z tego spotkania.
Orbita Triton jest wsteczna. Jest to jedyny duży księżyc o "wstecznej" orbicie, jedyne księżyce o takiej orbicie to księżyce Jowisza - Ananke, Carme, Pasiphae i Sinope i księżyc Saturna Phoebe , jednak posiadają one mniej niż 1/10 średnicy Triton. Triton nie mógł być skondensowany przez prastary Obłok Słoneczny w tej konfiguracji; musiał on być więc uformowany gdzie indziej ( może w Pasie Kuipera ?) a następnie schwytany przez Neptuna (być może przez kolizję z innym już nie istniejącym księżycem Neptuna). Scenariusz pochwycenia, nie tyczy się tylko orbity Tritona lecz także niecodziennej orbity Nereid, dostarcza energii koniecznej do stopienia i rozwarstwienia wnętrza Triton.
Ze względu na wsteczna orbitę, interakcje falowe pomiędzy Neptunem i Tritonem usuwją energię z Triton i obniżają jego orbitę. W bardzo odległej przyszłości najprawdopodobniej rozpadnie się (tworząc pierścień) lub rozbije się na Neptunie.
Niezwykła natura orbity Tritona i podobne ogólne właściwości pomiędzy Pluto i Triton, a także wysoka eccentric, Neptun-przechodząca orbita przez orbitę Plutona sugeruje jakieś połączenie historyczne pomiędzy nimi . Exactly what this might be is purely conjecture at this time however.
Kąt nachylenia rotacji Triton jest również
dość niezwykły , zatrzymany na 157 stopniach bez żadnego odniesienia do kąta
Neptuna (który jest w nachylony w obrocie na
30 stopni do płaszczyzny orbity Neptuna). Dodane to jest do orientacji z
odniesieniem do
Słońca , tak jak region polarny Urana
i regiony równikowe ustawione wprost na Słońce. Jest to prawdopodobnie
rezultat zmian sezonowych- jeden biegun a potem drugi przesuwa się w stronę światła
słonecznego. W czasie spotkania Voyager 2
i Triton jego biegun biegun południowy był zwrócony do Słońca.
Gęstość Triton (2.0) jest nieznacznie większa niż lodowych księżycy Saturna (np. Rhea). Triton jest zbudowany w około 25% z zamarzniętej wody z dodatkiem materiału skalnego.
Voyager odnalazł na Triton atmosferę, choć bardzo cienką (ok 0.01 millibar), zbudowana głównie z azotu i małych ilości metanu. Cienka mgła rozciąga się na 5-10 km.
Temperatura powierzchni Triton wynosi tylko 34.5 K (-235 C, -391 F), czyli tak zimna jak Plutona. Ma to wpływ na jego wysokie albedo (.7 - .8) co oznacza że niska ilość wątłego światła słonecznego jest absorbowana. W tej temperaturze metan, azot i dwutlenek węgla są zamarznięte do poziomu ciała stałego.
Jest tam widoczna mała ilość kraterów;
powierzchnia jest dość młoda. Niemal cała południowa
półkula jest pokryta "lodową czapą" zamarzniętego azotu i metanu
(prawo).
Znajdują się tam rozległych grzbietów i dolin a także mnóstwo wzorów na całej powierzchni Triton. Są one pozostałością cykli zamarzania/odmarzania.
Najbardziej interesujące (i zupełnie nieoczekiwane) czynniki na tym świecie to lodowe wulkany. Materiał erupcyjny to prawdopodobnie płynny azot, pył lub cząstki metanu spod powierzchni. Jedno ze zdjęć Voyager pokazuje aktualny wybuch sięgający 8 km ponad powierzchnię i rozciągający się na 140 km "downwind" (lewo).
Triton, Io i Venus to jedyne ciała w układzie słonecznym poza Ziemią gdzie aktualnie ma miejsce aktywność wulkaniczna (choć Mars clearly was in the past). Jest także interesujące jest to że bardzo odmienne procesy wulkaniczne mają miejsce w zewnętrznym układzie słonecznym. Ziemia i Venus (i Mars) mają erupcje materiału skalnego i są wywlekane przez wewnętrzne ciepło. Erupcje na Io to prawdopodobnie elementy siarki wywołane interakcjami pływowymi z Jowiszem. Erupcje na Triton wywołane są sezonowym ciepłem słonecznym materiałami jak azot czy metan .
... Neptune
... Proteus
... Triton
... Nereid
... Data
